اشکی میان اینجا و آنجا

امروز باراک اوباما رئیس جمهور می شود. امروز نه ، همین حالا که این کلمات را می نویسم. بیستم جنوری دوهزار و نه است. ساعت نه و پنج دقیقه ی صبح سه شنبه. اوباما همین لحظه سوگند یاد می کند. من – که معمولا دلم به حال خودم می سوزد از بس بی اشک ام- با چشمانی تر و گلویی گرفته اینجا نشسته ام و لحظه یی را تماشا می کنم که شاید هنوز هم اهمیت اش را نمی دانم. شاید اوباما رئیس جمهور خوبی شود و شاید ( با احتمال کمتری) رئیس جمهور خوبی نشود. اما جدا از این مساله ، انتخاب او که سیاه است و نه پدری دارد و نه مادری و نه وقتی شروع کرد پولی داشت ، بزرگی کشوری را نشان می دهد که این همه در جهان منفور شده است. سیاه و سفید ، آسیایی و مکسیکویی ، مسلمان و یهودی ومسیحی و... گرد هم آمدند و او را رئیس جمهور ساختند و اینک پیروزی رواداری بر کین و تعصب را جشن گرفته اند. چشمان من تنها به این جهت تر نیست – از نوعی بهجت ِ روشن- که اکنون در برابر یک پیچ تاریخی مهم نشسته ام و عبور انسان از این پیچ را تماشا می کنم. به این جهت هم هست که دل ام برای افغانستان خودم تنگ شده. برای مملکتی که در آن جز تعصب و کین فرمان نمی راند و جز درخت پرخار ِ تباهی نمی روید و قد نمی کشد. باش ننویسم و لحظه یی خودم را غرق این لحظه کنم...